ένδικος

-η, -ον (AM ἔνδικος, -ον) αυτός που γίνεται σύμφωνα με το δίκαιο, νόμιμος («ένδικα μέσα», «χάριν ἔνδικον», Πίνδ.)

αρχ.-μσν.

(για πρόσ.) δίκαιος («τὶς γὰρ δεδοικὼς μηδὲν ἔνδικος βροτῶν», Αισχ.)

αρχ.

1. (για πόλη, δήμο) αυτός στον οποίο απονέμεται η δικαιοσύνη

2. (για πρόσ.) αυτός που έχει δίκιο

3. εκείνος που έχει δικαίωμα για δικαστική δίωξη κάποιου

4. (για ημέρα) κατά την οποία επιτρέπεται η διεξαγωγή δίκης, δικάσιμος

5. κατάλληλος, αρμόδιος («τίς μοι φανεῑται πίστις ἔνδικος», Σοφ.)

6. ευμενής, ευνοϊκός («πέλοιτ' ἄν ἔνδικα γάμοις», Αισχύλ.)

7. το ουδ. ως ουσ. τὸ ἔνδικον και τοὔνδικον

α) το δίκαιο, ορθό, σωστό

β) αλήθεια

8. (το ουδ. πληθ. ως επίρρ.) ἔνδικα

δίκαια, σωστά.